شخصی به نام آقای کازرونی، یکی از ثروتمندان ساکن اصفهان که دوره کارگردانی سینما را در اروپا گذراند؛ اولین فردی بود که تصمیم گرفت تلویزیون را وارد ایران کند. دستگاه تلویزیون به تنهایی کاربرد خاصی ندارد و برای مشاهده برنامه در تلویزیون باید مرکز پخش سیگنال‌های تلویزیون هم وجود داشته باشد. آقای کازرونی در سال ۱۳۳۵ پس از مذاکرات زیادی که با کشورهای اروپایی داشت، تلاش بسیاری در این زمینه کرد اما سرانجام در سال ۱۳۳۷ پس از گذشت 83 سال از اختراع تلویزیون، توسط فرد دیگری به نام «حبیب‌اله ثابت» وارد ایران شد. او برای این کار با دولت وقت مذاکراتی انجام داد، موافقت دولت و مجلس شورای ملی ماده‌ای را تصویب کرد که به موجب آن قرار شد فرستنده تلویزیونی تحت نظارت وزارت پست، تلگراف و تلفن راه‌اندازی شود.

اولین پخش تصویر در تلویزیون ایران

 در آن سال‌ها تولید تصویر هم کار چندان ساده‌ای نبود و به سرمایه زیادی نیاز داشت تلویزیون به مدت پنج سال از مالیات معاف شد و سرانجام در روز جمعه ۱۱ مهر ۱۳۳۷ در ساعت ۵ بعد از ظهر پخش اولین برنامه تلویزیونی در ایران به صورت رسمی آغاز شد.

جعبه جادویی یا جعبه شیطانی

یکی از دلایل تاخیر حضور تلویزیون در ایران خرافاتی بود که در میان مردم رواج داشت؛ مردم عوام آن زمان تلویزیون را فرستاده شیطان می‌دانستند و تصاویر پخش شده از آن را شیاطین می‌نامیدند؛ اما کم‌کم آن را پذیرفتند و جعبه شیطانی به جعبه جادویی تبدیل شد که در آن انسان‌ها و پدیده‌هایی را تماشا می‌کردند که در کنارشان حضور فیزیکی نداشتند.  

تلویزیون، کالای لوکس

در آغاز ورود تلویزیون به ایران داشتن آن در میان مردم عادی یک امتیاز بزرگ محسوب می‌شد به طوری که اگر در محله‌ای خانه‌ای تلویزیون می‌خرید، اهل محل برای تماشای آن در آن خانه جمع می‌شدند. اما این دوران چندان طول نکشید و به تدریج با ورود دستگاه‌های بیشتر اکثر خانواده‌های ایرانی توانستند آن را تهیه کنند. تولید برنامه‌ها هم پیشرفت سریعی داشت به طوری که با گذشت یک سال از تاسیس تلویزیون پخش برنامه‌های تلویزیونی به بیش از ۵ ساعت در روز رسید و در سال ۱۳۴۰ یک فرستنده دیگر در آبادان فعالیت خود را آغاز کرد که مسابقات ورزشی و برنامه‌های خارجی دوبله شده را پخش می‌کرد.

سازمان تلویزیون ملی ایران

در سال ۱۳۴۶ سازمان تلویزیون ملی ایران به تصویب مجلس شورای ملی تاسیس شد. امکانات این سازمان در آن زمان محدود به یک استودیو و سه دوربین دستگاه ضبط مغناطیسی بود. در سال ۱۳۴۴ اولین شبکه رسمی خود را به نام «تلویزیون ملی ایران» را بازگشایی کرد و پس از طی مراحل آزمایشی پخش برنامه‌های خود را در نوروز ۱۳۴۵ آغاز نمود.

اولین ایستگاه پخش برنامه ها در شهرستان‌ها ابتدا در ارومیه افتتاح شد و به تدریج اکثر نقاط ایران دارای ایستگاه پخش برنامه تلویزیون شدند. در سال 13۵۵، ۷۰ درصد جمعیت ایران توانایی دریافت سیگنال‌های تلویزیون را داشتند و از این لحاظ ایران جز برترین کشورهای آسیایی شد. امروزه پس از گذشت ۶۰ سال از ورود تلویزیون به ایران بیش از ۵۰ شبکه داخلی و برون مرزی در ایران در حال فعالیت و تولید برنامه هستند.